دانلود بازی

نقد و بررسی بازی Darksiders Genesis

"به قلم محمد مهدی حسین زاده"

این نقد براساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت پردیس‌گیم نوشته شده است.

در برهه‌ی کنونی که عموم آثار تنها نقش یک کلون از بازی‌های موفق‌ را ایفا می‌کنند، Darksiders Genesis نمی‌تواند چیزی فراتر از تجربه‌ای ناقص و نصفه و نیمه از مجموعه‌ی دیابلو باشد؛ تجربه‌ای که با تلاش برای پر رنگ‌تر کردن بخش‌های پازل و پلتفرمر خود که وجهه تفاوت این اثر با مجموعه‌ی مورد اقتباس است، نقطه‌ی قوت آن را به محاق کشانده‌ است.

این بازی، در دنیا و با شخصیت‌های مجموعه‌ي Darksiders، داستان خود را پیش می‌برد. داستانی که متکی بر شخصیت‌هاست و سعی دارد با کمک کشمکش و تضادهای رفتاری و فکری دو شخصیت اصلی یعنی War و Strife، مخاطب را تا انتها با خود همراه کند. همان کلیشه‌ی شوخ طبع و جدی، بازیگوش و منظم برای دو شخصیت اصلی در نظر گرفته شده است که برای انتقال داستان نسبتاً ساده‌ی بازی کافی است. علاوه بر تفاوت‌هایی که دو شخصیت اصلی در بُعد داستانی بازی دارا هستند، در گیم‌پلی نیز هرکدام نمایانگر یک کلاس هستند: مبارز تن‌به‌تن و از راه دور (melee، range). طراحی سیستم پیشروی بازی، به گونه‌ای که تا انتها بازیکن قادر باشد بازی با هر کلاس (در این اثر همان شخصیت) را توجیه کند، یکی از چالش‌های اصلی سازندگان بوده است. البته با کمی ارفاق می‌توان گفت که Darksiders Genesis از این مسئله گذر می‌کند و می‌تواند استفاده از هر شخصیت را در جای مناسبش برایتان توجیه کند؛ هرچند در Chapterهای پایانی بازی، شخصیت Strife کمی قوی‌تر برای مخاطب نمود پیدا می‌کند.‌

بازی در ۱۶ Chapter ارائه می‌گردد. ۱۶ بخشی که تعداد‌ اندکی از آن‌ها، تنها به مبارزه با باس‌های اصلی بازی خلاصه می‌گردد. باس فایت‌هایی که جذاب طراحی شده‌اند و خصوصاً ۴ باس اصلی مبارزات جذابی را برای شما رقم خواهند زد. همچنین در هر یک از این Chapterها، یک یا چند مینی باس (بسته به طول مرحله) قرار دارد که از حیث الگوی مبارزاتی تفاوت خاصی بین عموم آن‌ها شاهد نیستیم. تمامی این مینی باس‌ها از ۳ الی ۴ الگوی ثابت که پس از مدت کوتاهی برایتان تکراری می‌شود، پیروی می‌کنند. علاوه بر آن، دشمن‌هایی که در بازی قرار دارند، عملاً تفاوت چندانی بایکدیگر ندارند و بیشتر از حیث بصری متفاوت‌اند. فارغ از طراحی دشمنان، طراحی مبارزات دو شخصیت اصلی خوب و جذاب است و سیستم پیشرفت مبارزات بازی نیز در حفظ این جذابیت نقش مناسبی ایفا می‌کند. با گشت و گذار در محیط، ارتقاهایی بدست می‌آورید که حرکاتی جدید برای هر شخصیت آزاد می‌کنند یا باعث افزایش سطح سلامتی آن‌ها می‌شوند. همچنین درجه سختی بازی نیز خوب مدیریت شده، به طوری که بازی از نمودار افزایش سختی معقولی پیروی می‌کند و این شیب افزایش سختی به هیچ عنوان خسته کننده نمی‌شود. با این حال، جا داشت که سازندگان ترس را کنار گذاشته و درجه‌ی سختی بازی را به طور کل یک پله افزایش دهند.

محیط‌های بازی نیز تضادی در بر دارند که امروزه تبدیل به نوعی کلیشه شده است: بزرگ ولی پوچ. محیط‌هایی که وسعت قابل توجهی دارند ولی محتوای خاصی برای ارا‌ئه ندارند. با این وجود، محیط‌های بازی از حیث بصری تنوع خوبی دارند و به طور کل تجربه چشم نوازی را تقدیم مخاطب می‌کنند. همچنین وجهه‌های صوتی بازی نیز به خوبی پیاده شده‌اند و از این سو نمی‌توان به صدا و موسیقی بازی خرده گرفت.

حال می‌رسیم به ضعف اصلی بازی: بخش پازل و پلتفرمر. بازی برای اجتناب از قیاس تام با مجموعه‌ی مقدس(!) دیابلو سعی بر پر رنگ کردن این دو بخش دارد، ولیکن ضعف‌های فاحش این دو بخش تنها باعث می‌شود مبارزات جذاب بازی کمرنگ نمود پیدا کنند. مشکل اصلی بخش پلتفرمر، کنترل بسیار بد بازی در این بخش است که بارهای متعدد حرکات شما را اشتباه خوانش می‌کند. همچنین پلتفرمر بازی به هیچ عنوان برای حالت Co-op بهینه نشده و گذر از آن‌ها بسیار طاقت فرسا است؛ به گونه‌ای که برای عبور از یک بخش که شاید به تنهای ۳۰ ثانیه هم طول نمی‌کشد، باید با دوست خود ۵ الی ۶ دقیقه سر و کله بزنید! همچنین پازل های بازی به هیچ عنوان لایق یدک کشیدن نام پازل نیستند و به هیچ وجه چالشی پیش روی شما قرار نمی‌دهند و تنها نقاطی هستند که استراحتی از فضای اکشن برای شما فراهم کنند.

همچنین پس از مقدار خاصی پیشروی در بازی، یک بخش Arena برایتان باز می‌گردد که در آن می‌توانید به مبارزه با موج‌های مختلف دشمنان بپردازید و با کسب میزان مشخصی امتیاز، جوایزی بدست آورید. این بخشی است که احتمالا تنها یکبار آن را امتحان کنید و دیگر سمت آن نروید، زیرا نه چالش جذابی دارد و نه جوایز وسوسه کننده. در رابطه با حالت Co-op بازی نیز باید گفت که جذاب است و به غیر از بخش پلتفرمر که عملا در این بخش عذابی بیش نیست، بخش Co-op بازی تجربه خوب و لذت بخشی علی الخصوص در مبارزات و باس فایت‌ها، را برایتان رقم خواهد زد.

بازبینی تصویری:

کات‌سین‌های بازی که بسیار زیبا کار شده‌اند

با نابودی هر نوع دشمن احتمال دارد یک Core مخصوص دریافت کنید که نقش Perk را در بازی ایفا می‌کند

از باس فایت‌های جذاب بازی

این Fog Door لعنتی...

از بخش‌های پلتفرمر عذاب آور بازی

نکات مثبت:

 طراحی مبارزات جذاب

 تجربه‌ی دل نواز بصری و صوتی

 باس فایت‌های چالشی

 سیستم پیشرفت درگیر کننده

 داستان و روایت قابل قبول

 تجربه Co-op خوب

نکات منفی:

طراحی یکسان مینی باس‌ها

محیط‌های بزرگ اما پوچ

بخش پلتفرمر و پازل

سخن آخر: Darksiders Genesis بازی خوب اما نسبتا سردرگمی است. بازی مبارزات و باس فایت‌های جذابی را ارائه‌ می‌دهد اما با تاکید بیش از حد بر ویژگی‌های پازل و پلتفرمر خود، پتانسیل به کمال رسیدن مبارزات را حرام می‌کند. مسئله‌ی اصلی این است که بخش پازل و پلتفرمر بازی بسیار ضعیف عمل می‌کنند. داستان و روایت بازی قابل قبول است و از طرفی دیگر محیط‌های بازی بی روح‌اند. اما با در نظر گرفتن تمامی این‌ها، Darksiders Genesis می‌تواند اثر جذابی برای طرفداران این مجموعه و یا منتظران دیابلو باشد.

Verdict

Darksiders Genesis is a decent yet confused game. It provides enjoyable combat and boss fights, but ruins their potential with excessive emphasis on puzzle and platformer sections of the game. The problem is that this section has been poorly designed. The story and the narrative are acceptable, but on the other hand, the environments are lifeless. Despite all of this, Darksiders Genesis can be an enjoyable title for the fans of the series or those who want something to keep them occupied while they wait for Diablo

Final Score: 7 out of 10